ΣΟΥΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΙΤΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ

1. ΣΟΥΝΙΤΕΣ

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Σουνιτών είναι η εμμονή στο Κοράνι, που θεωρείται θεμέλιο του Ισλάμ. Οι αποφάσεις παίρνονται με βάση την ομοφωνία της κοινότητας. Τα δυο αυτά σημεία προσφέρουν στερεότητα και συνοχή στον κλάδο. Επίσης, θεωρούν (Σ.Σ.; «θεωρούν», αλλά... έγινε και σφαγή, για να γίνει πράξη η «θεωρία» αυτή!) θεωρούν λοιπόν ότι η διαδοχή του Μωάμεθ, δε χρειάζεται να είναι κληρονομική.

2. ΣΗΙΤΕΣ

Οι Σηίτες (από την άλλη) τόνισαν εξαιρετικά το πρόσωπο του Αλή, ως «προφήτη μετά το Μωάμεθ» («βλασφημία» αυτό για τους Σουνίτες;).

Η πίστη (των Σιητών, λέμε, τώρα) στην κληρονομική διαδοχή, τους οδήγησε στην ιδέα ότι οι χαλίφηδες δεν έπρεπε να εκλέγονται. Κατ' αυτούς κάθε γενιά έχει ένα δικό της ηγέτη που προέρχεται από τον οίκο του Αλή. Ο ηγέτης (ιμάμης), αυτός είναι ο αληθινός διάδοχος στην ηγεσία του Ισλάμ. Θεωρείται αλάθητος (Σ.Σ.: αν οι άλλοι είναι «ορθόδοξοι - μουσουλμάνοι», αυτοί ας πούμε φέρνουν πιο πολύ προς το... «παπικοί»;), θεωρείται όχι μόνο αλάθητος, που λέγαμε, αλλά και τελικά και μια... ημιθεϊκή μορφή!
Από αυτόν, τον ιμάμη, η αληθινή ερμηνεία του Κορανίου μεταβιβάζεται στους διάδοχους του, «μυστικά».

Οι Σηίτες (ακόμα), δέχονται ότι οι ιμάμηδες υπήρξαν δώδεκα. Ο τελευταίος, ο Μουχουμάντ αλ - Μάχντι, έχει «απαχθεί» πνευματικά και «κρύβεται» κάπου, ώσπου να επιστρέψει στη γη, για να εγκαινιάσει μια εποχή ευδαιμονίας (κάτι σαν την «χιλιετή βασιλεία» των ιεχωβάδων, να πούμε;).

...Έτσι, ο Σηϊτισμός έχει έντονο εσχατολογικό χαρακτήρα. Η ιδέα της μυστικής μεταβίβασης της αληθινής διδασκαλίας συνέβαλε στη δημιουργία πολλών σχολών μέσα στο Σηϊτισμό, έτσι ώστε ο κλάδος τους να μην έχει τη συνοχή των Σουνιτών (Σ.Σ.; από «παπικοί» δηλαδή που λέγαμε, κομματιάστηκαν - για να έχουμε και ένα σχετικό μέτρο σύγκρισης - σε κάτι ανεξάρτητα τμήματα, σαν και τους δικούς μας «προτεστάντες»;).