Μια Ελληνίδα δασκάλα
Όταν μέσα στην ίδια την Ελλάδα Τούρκοι τραμπούκοι, οι οποίοι τυπικά ονομάζονται Έλληνες μουσουλμάνοι πολίτες, φτάνουν στο σημείο να κακοποιούν και να σπάνε το χέρι μιας Ελληνίδας δασκάλας, είναι πράγματι να αναρωτιέσαι σε ποιον τόπο ζούμε. Στη Δυτική ή στην Ανατολική Θράκη; Όταν μάλιστα αυτή η Ελληνίδα δασκάλα τυγχάνει να είναι κόρη του προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειου Νικόπουλου και παρά ταύτα ουδείς δείχνει να ευαισθητοποιείται, τότε μάλλον θα έπρεπε ο Κώστας Καραμανλής να αναρωτηθεί ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο, η Αθήνα ή η Άγκυρα; Ή μήπως κάπως έτσι εννοείται ο... διάλογος που ξεκίνησε «στα μουγκά» μεταξύ των δύο χωρών μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία για την πρόοδο στα... δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Προφανώς στο πλαίσιο αυτής της προόδου θα φτάσουμε να σπάνε και το κεφάλι και όχι μόνο το χέρι τής κάθε Ελληνίδας δασκάλας που πάει εκεί να κάνει τη δουλειά της σύμφωνα με τους νόμους και το σύνταγμα.
Έχει τη σημασία του το ότι εδώ δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε Ελληνίδα δασκάλα, αλλά για μια κοπέλα που τυγχάνει να είναι και κόρη του προέδρου του Αρείου Πάγου. Ε, λοιπόν, όταν αυτή, με τη συγκεκριμένη οικογενειακή προέλευση, δεν μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια και να βρει το δίκιο της στο άτυπο παρακράτος που έχει στήσει το τουρκικό προξενείο με την ανοχή των ελληνικών αρχών στις συγκεκριμένες περιοχές, ποιος άλλος να το βρει; Τι χρειάζεται δηλαδή για να ξυπνήσουμε ως κράτος και κοινωνία; Να διαπομπεύσουν τον ίδιο τον γιο της Ντόρας Μπακογιάννη; Και αλήθεια, τι θα είχε συμβεί αν ένα αντίστοιχο περιστατικό είχε συμβεί εις βάρος της εκλεκτής «προοδευτικής» κυρίας Καραχασάν, την οποία μας πλάσαραν εν χορδαίς και οργάνοις; Στο πεζοδρόμιο να γλίστραγε και να στραμπούλαγε το πόδι της ακόμη θα ζητάγαμε συγγνώμη από την Τουρκία. Μια τρίχα απ' τα μαλλιά της να 'φευγε, λόγω του πολικού κρύου, θα έκαναν ακροβατικά τα τουρκικά F-16 πάνω από τον Λευκό Πύργο! Και εδώ, στην περίπτωση της Ελληνίδας δασκάλας, βρίσκονται, δυστυχώς, Έλληνες κρατικοί ή εκλεγμένοι άρχοντες που την «κακίζουν» και από πάνω ότι πάει γυρεύοντας γιατί ανακατεύεται σε θέματα που «δεν την αφορούν»! Όπως; Όπως η παρέλαση των μαθητών για την εθνική επέτειο...
Τόσο ραγιαδισμό και τόσο ενδοτισμό δεν τον χωρά ανθρώπινος νους. Αλλά δεν φταίνε οι άνθρωποι που ζουν εκεί, με τις τόσο ειδικές συνθήκες που μόνο όποιος τις βιώνει από κοντά μπορεί να τις καταλάβει, όταν τα μηνύματα που στέλνονται από την Αθήνα είναι από ισχνά έως αρνητικά. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση ασχολούνται με το να καλοπιάνουν τα πιο ακραία και εχθρικά στοιχεία της θρησκευτικής μουσουλμανικής μειονότητας, ακόμη και αυτούς που περιφέρονται με περηφάνια ως μέλη της Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης...
Όλοι ξέρουν ποιοι είναι οι πράκτορες και οι προβοκάτορες του τουρκικού προξενείου, αλλά αντί να τους βάλουν στη θέση τους ή να τους στείλουν από κει που 'ρθαν (ή που θα 'θελαν να έχουν έρθει), κουκουλώνουν όπως-όπως τις έκνομες δραστηριότητές τους. Υπάρχουν όμως και όρια. Ε, λοιπόν, το ότι έφτασαν στο σημείο να σπάσουν το χέρι της Ελληνίδας δασκάλας πάει να πει ότι τα όρια ξεπεράστηκαν κατά πολύ! Αυτό που συνέβη στη Χαρά Νικοπούλου πρέπει να ξεσηκώσει όλο τον πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό κόσμο. Και όχι μόνο επειδή είναι κόρη του προέδρου του Αρείου Πάγου, αλλά επειδή όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει ειδικά σ' αυτήν, όλους τους άλλους μας περιμένουν τα ίδια και χειρότερα στα χρόνια που ακολουθούν.
ΥΓ.:Πιθανότατα η Χαρά Νικοπούλου να είχε τη δυνατότητα να υπηρετήσει σε κάποια πολύ πιο βολική περιοχή, ακόμη και δίπλα στο σπίτι της. Το ότι επέλεξε να είναι εκεί, «στην πρώτη γραμμή», δίνοντας τη δική της μάχη σε έναν τομέα υψίστης εθνικής σημασίας, την τιμά, προσωπικά και οικογενειακά. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα ήταν καλύτερα γι' αυτή να γυρίσει πίσω προτού βρεθεί και κατηγορούμενη κι από πάνω. Εκεί που καταντήσαμε μπορεί να της τραβήξουν και καμιά δίωξη για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Τούρκων τραμπούκων. Αν δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει και τον πατέρα της...
Θέμος Αναστασιάδης
(«Πρώτο Θέμα». Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου 2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου